Yüzyıllar boyunca insanlar sevginin tanımını aramışlar, bulamayınca da sevginin çok çeşitli olduğunu iddia etmişlerdir. Hatta her insan için ayrı bir sevgi tanımı vardır diyenler bile olmuştur. Örnek olarak Vikipedi Ansiklopedisi şunları yazmaktadır:
“Sevgi, sözlüklerde "İnsanı bir şeye ya da bir kimseye karşı yakın ilgi ve bağlılık göstermeye yönelten duygu" olarak tanımlanırsa da, bu tanımın yetersiz ve yüzeysel olduğunu söyleyen birçok yazar, sevginin tam anlamıyla tanımlanamayacağını düşünmektedir.
Sevgi denildiğinde genellikle akla ilk önce, iki karşı cins arasındaki duygusal çekim gelmekteyse de, aslında sevgi, yöneldiği hedefe (sevgiliye duyulan sevgi, Allah sevgisi, vatan sevgisi, ebeveyne duyulan sevgi, çocuğa duyulan sevgi vs.) ve biçimlerine bağlı olarak büyük bir çeşitlilik göstermektedir. Şefkat, merhamet ve fedakarlık sevginin farklı kılıklardaki yansımalarıdır.”
Masumi Toyotome adlı bir Japon da sevgiyi üçe ayırmıştır:
A: Şarta bağlı sevgi
B: Çünkü türü sevgi
C: Rağmen türü sevgi
Her birini de ayrı ayrı örneklendirerek anlatmış ve “rağmen türü sevgi”nin bulunması en zor sevgi çeşidi olduğunu iddia etmiştir.
Bizce sevginin tek bir tanımı vardır: “ Bir şeye veya birine kendini yakın bulma duygusudur”. Başka deyişle sevmek işi tek bir tanedir. Yani bir eşi, bir arkadaşı, bir kardeşi veya bir evladı aynı sevgiyle sevmekteyiz. Sadece derece farkı vardır. Sevgi derecesine bağlı olarak kayıplarında duyulan üzüntünün büyüklüğü de değişmektedir. O halde her insan için farklı bir sevgi vardır anlayışı nereden gelmektedir?
Sevgiyle birlikte olan ayrılmaz kardeşler vardır. Sevginin çeşitli olduğu sanılmasına yol açan bu kardeşlerdir.
1. Sevilenle ilgili hedeflerimiz vardır. Sevilen bir sevgili ise vuslatı hedefleriz. Bir evlat ise büyüdüğünü ve bizim yapamadıklarımızı yapmasını hedefleriz.
2. Sevilenden beklentilerimiz vardır. Sevgilinin karşı cinsleriyle fazla samimi olmamasını bekleriz. Kardeşten de zor zamanlarımızda yanımızda olmasını bekleriz.
3. Sevilenden isteklerimiz vardır. Her şeyden önce onun da bizi sevmesini isteriz.
Hedefler, beklentiler ve istekler kişiden kişiye değişir. Çoğunlukla kendi egomuzun farkında olmayız. Sevilenin tabii davranışları bu yüzden bizi sinirlendirir veya üzer. Sevginin ayrılmaz kardeşlerinin durumuna göre de kıskançlığımız farklılık gösterir. Eğer bir şeyi veya birini sevmişsek o, bizim veya bizim olmaya adaydır. Elinde olan veya elde etmesi muhtemel şeyi kaybetme korkusuna kıskançlık denir. Hedeflerimiz, beklentilerimiz ve isteklerimiz her sevdiğimiz için ayrı olduğundan bütün sevdiklerimizi aynı kişiden kıskanmayız. Sevildiğimizden emin olma ölçüsüne göre de ona olan güvenimiz artar. Çünkü en öncelikli isteğimiz yerine gelmiştir.
Baba-oğul arasındaki anlaşmazlığın başında, oğulun babanın hedeflerinden ne kadar uzak olduğu ve oğulun babanın beklentilerini ne kadar karşıladığı yatmaktadır.
Gelin-kaynana arasındaki geçimsizliğin temelinde de gelinin kaynananın oğluyla ilgili hedeflerini karşılayamaması yatmaktadır.
Hedef, beklenti ve isteklerden arınmış bir sevgi, yalın sevgidir. Örneğine çok az rastlanır. Rastlandığında bile yalınlığını uzun süre koruyamaz. Mutlaka araya en azından istekler girer. Bu yüzden de yıllar boyunca sevgiyi yalınlaştırmak düşünülmemiştir.
Sonuç olarak sevmek işi tektir, kişiden kişiye değişmez.
C.tesi Ekim 11, 2008 9:09 am
